تأثیر قصه گویی بر خودکارآمدی کودکان مبتلا به تالاسمی: کاربرد تئوری شناختی اجتماعی بندورا

زمینه و هدف: عوارضی که بیماری تالاسمی بر کودکان می�گذارد باعث می شود آن�ها زندگی توأم با خستگی، ضعف و رنجوری را در ایام کودکی و نوجوانی خود تجربه نمایند و قادر به تجربه محیط زندگی خود مانند افراد سالم نباشند. در شرایطی که پیچیدگی و سختی رفتار افزایش می�یابد خودکارامدی تقلیل خواهد یافت. قصه گویی یک روش یادگیری مشاهده ای است که بر ارتقاء خودکارآمدی تأثیرگذار است. این مطالعه با هدف تعیین تأثیر قصه گویی بر خودکارآمدی کودکان 12- 7 سال مبتلا به تالاسمی در مشهد انجام شد. روش کار: در این کارآزمایی بالینی تصادفی دو گروهی 60 کودک 12- 7 سال مبتلا به تالاسمی در کلینیک فوق تخصصی کودکان سرور در سال 1393 در دو گروه �قصه گویی� و �کنترل� تخصیص یافتند. در گروه مداخله 8 جلسه 60 دقیقه ای قصه گویی گروهی اجرا شد و در گروه کنترل مداخله ای صورت نگرفت. واحدهای مورد پژوهش ابزار خودکارآمدی موریس را در سه مرحله قبل از قصه گویی، بلافاصله و 1 ماه پس از قصه گویی تکمیل نمودند. تحلیل داده ها توسط آزمون های تی مستقل و تحلیل واریانس با اندازه های تکراری با استفاده از spss-16 انجام شد. یافته ها: بر اساس نتایج، میزان خودکارآمدی و ابعاد آن بین دو گروه طی سه مرحله ارزیابی تفاوت معنی داری داشت (001/0>p)، یعنی خودکارآمدی در گروه قصه گویی نسبت به گروه کنترل افزایش یافت. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر بر اثربخشی قصه گویی به صورت گروهی بر خودکارآمدی عمومی کودکان تالاسمی تأکید دارد. این پژوهش می تواند قصه گویی را به عنوان شیوه ای جذاب برای کودکان به بیمارستان های دوست دار کودک معرفی نماید.